O dworze Anna

o nas w kilku słowach

Unikalny przykład „budowli rezydencjonalnej”, gotycko-renesansowej z pierwszej połowy XV wieku. Jego kamienno-ceglane mury kryją barwna przeszłość. Najdawniejsze doniesienia o szlacheckiej siedzibie Konińskich położonej nad rzeką Ciemięgą w powiecie Lubelskim, w diecezji krakowskiej, pochodzą z połowy XV wieku. Pojawiają sie między innymi na kartach dzieła Jana Długosza „Liber Beneficiorum diocesis”, zaświadczają o tym, że wieś Jakubowice Konińskie została założona w połowie XV wieku przez Jakuba Konińskiego herbu Rawic.

HISTORIA DWORU ANNA

Dwór Anna jest unikalnym przykładem gotycko-renesansowej „budowli rezydencyjnej” z pierwszej połowy XV wieku (Rejestr Zabytków woj. lubelskiego nr A/352).

Najdawniejsze doniesienia o szlacheckiej siedzibie Konińskich położonej nad rzeką Ciemięgą w powiecie lubelskim, w diecezji krakowskiej, pochodzą z połowy XV wieku. Pojawiają się między innymi na kartach dzieła Jana Długosza „Liber beneficiorum diocessis”, zaświadczają o tym, że wieś Jakubowice Konińskie została założona w połowie wieku przez Jakuba Konińskiego herbu Rawic, stając się przez blisko 100 lat historyczną siedzibą rodu.

W połowie XVI wieku, przez małżeństwo Anny z Konińskich z Jerzym z Witowic Czernym, Stolnikiem Lubelskim, Jakubowice przechodzą we władanie rodziny Czernych (Czarnych). W rękach tejże rodziny pozostają do połowy XVII w. Według tradycji funkcjonował tu w owym czasie zbór ariański. Od połowy XVII w. nowymi właścicielami Jakubowic stają się Bełżeccy. Jako dziedzic dóbr występuje wówczas Bonawentura Konstanty Bełżecki — Stolnik Halicki, a następnie jego syn Adam Stanisław Bełżecki. Pod koniec XVII w. posiadłość jakubowicka wraz z dworem zostaje zakupiona przez rodzinę Łosiów z Grodkowa. W ich rękach Jakubowice pozostają przez ponad 100 lat, przeżywając swój „złoty wiek”. Dochodzi wówczas do przebudowy istniejącej budowli dworskiej o charakterze obronnym w kierunku budowli rezydencyjnej z ogrodami typu „włoskiego”. Potwierdzają to inwentarze dóbr z lat 1732 i 1743.

Takie „kwitnące” Jakubowice nabywa w 1797 roku od Feliksa Antoniego Łosia, kasztelana pomorskiego, Mikołaj Morozewicz — Łowczy Sanocki. Morozewiczowie władają Jakubowicami Konińskimi w latach 1797-1832 oraz w latach 1838-1855. Dochodzi wówczas zapewne do kolejnej częściowej przebudowy dworu, który otrzymuje od frontu klasycyzujący wystrój. W roku 1832 Jakubowice Konińskie stają się na krótko własnością Skarbu Publicznego Królestwa Polskiego — w wyniku konfiskaty dóbr należących do Morozewiczów za ich udział w Powstaniu Listopadowym. Kajetan Morozewicz, ówczesny dziedzic dóbr jakubowickich, po śmierci ojca Mikołaja (w roku 1808) odzyskuje je w drodze kupna w roku 1838.

Od połowy XIX w. Jakubowice Konińskie stają się własnością rodziny Gawlikowskich. Gawlikowscy władają dobrami jakubowickimi do roku 1928. Wtedy to dwór jakubowicki wraz z parkiem, sadem i folwarkiem nabywają Jan i Maria Szewczykowie. Do roku 1966 dwór zamieszkiwany jest przez spadkobierców Jana Szewczyka (po jego śmierci w 1941 r.). W roku 1966 dochodzi do pożaru, który niszczy historyczną budowlę. Następuje częściowa rozbiórka ścian wiekowego dworu, wstrzymana przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie. W roku 1968 zrujnowany dwór zostaje objęty ochroną prawną poprzez wpis do Rejestru Zabytków województwa lubelskiego pod numerem A/352. Do roku 1984 dwór pozostaje jednakże w stanie ruiny. W 1985 roku zabytkową ruinę wraz z otaczającym terenem nabywa od rodziny Szewczyków Wiesław Trumiński. Odbudowuje dwór zgodnie z jego dawnym mieszkalnym przeznaczeniem. Wznosi także budynek oficynowy na istniejącym fundamencie dawnej kuchni dworskiej oraz ogrodzenie murowane i bramy wjazdowe.

W 1997 roku Wiesław Trumiński odsprzedaje zabytkową nieruchomość obecnym właścicielom. Następuje powtórna, gruntowna restauracja dworu w Jakubowicach Konińskich w porozumieniu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Lublinie wg projektów inż. Remigiusza Mazurka i art. Haliny Kuśmierz. Od tego czasu obiekt pełni funkcję pensjonatowo-restauracyjną. Przywrócony został w pełni zabytkowy charakter bryły budynku oraz wnętrz (z gotyckimi piwnicami i reprezentacyjnym salonem na piętrze). Odtworzone zostały renesansowe „ogrody włoskie”.

Wiele wskazuje na to, że w historii dworu obronnego w Jakubowicach Konińskich, zwanego obecnie „Dworem Anna”, następuje nowy „złoty wiek”.